NIECHCIANE DZIECI

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2002
• 26'

Wstrząsający dokument o dzieciach Syberii - wychowankach/ domów dziecka, bezdomnych mieszkających na ulicy i w kanałach oraz więźniach osadzonych w nieludzkich warunkach. Opowieść kilku- i kilkunastolatkach - sierotach, uciekinierach z domów, w których nie dało się żyć, porzuconych i maltretowanych przez rodziców, głodujących, pozostawionych zupełnie bez opieki, bez nadziei na poprawę losu. Są wśród nich również potomkowie polskich zesłańców. W miejscu byłych sowieckich łagrów powstały miasta. Bieda w nich, podobnie jak na pozostałych terenach Syberii, jest przerażająca. Większość ludzi wegetuje - nie mają pracy, prądu, ciepłej wody, jedzenia. Przed kilkoma laty przyjechały tu polskie zakonnice ze zgromadzenia Sióstr Służebniczek, aby nieść pomoc potrzebującym, głównie dzieciom. Były bardzo zaskoczone, kiedy niektóre z dzieci prosiły je o jedzenie po polsku. Wkrótce zrozumiały, że wśród współczesnych mieszkańców Syberii żyją potomkowie polskich zesłańców. Nie znają języka przodków, lub jedynie kilka słów, albo modlitwę, której nauczył ich dziadek czy babcia. Są głodne, brudne, mają wszy. Ich domem jest ulica albo kanał. Niemal wszystki wąchają klej, mówią, że dzięki temu nie chce im się jeść. Po kleju śpią i marzą. Łatwiej zapomnieć im o doznanych cierpieniach. Ojciec i matka zwykle piją, pije lub narkotyzuje się również starsze rodzeństwo. Do zwykłej codzienności należą awantury i bójki. Pijani rodzice często wyładowują złość na dzieciach, biją je, maltretują, lub w alkoholowym upojeniu zupełnie o nich zapominają. Podczas jednego z wyjazdów na wieś po tańszą żywność siostry spotkały Aloszę. Stał na drodze i płakał. Okazało się, że kiedy po szkole wrócił do domu, jego domu już nie było. Sąsiedzi rozebrali chatę na opał. Rodziców w tym czasie nie było, bo pili. Zakonnice przygarnęły chłopca. Choć minęło wiele czasu rodzice, do tej pory nie dali znaku życia, nie szukają syna. Syberyjskie domy dziecka są przepełnione. Zimą wychowankowie w ogóle nie wychodzą na dwór. Nie mają ciepłych ubrań, a tutaj mróz może zabić. Pękają także w szwach więzienia. Większość osadzonych to młode dziewczęta i chłopcy skazani głównie za kradzieże i zabójstwa. Rozboje i napady, to był ich sposób na przetrwanie. Odbywają wyrok w zatrważających warunkiach - w ciasnych, mokrych i ciemnych celach. Brakuje łóżek, więc śpią na zmiany - jedni nocą, drudzy w dzień. Są nawet dwa apele - jeden rano - dla śpiących nocą, drugi wieczorem - dla śpiących w dzień. W tych mrocznych i brudnych norach rodzą się dzieci. Przychodzi na świat również piąte pokolenie polskich zesłańców. Siostry starają się im pomóc. Docierają również do takich miejsc, choć nie ukrywają, że czują strach, kiedy tam wchodzą. Przynoszą jedzenie i dobre słowo, odwiedzają domy dziecka, przygotowują ciepłe posiłki dla dzieci z ulic i kanałów. Jednak jest ich tylko siedem, a bieda ogromna i wszechogarniająca.
[www.tvp.com.pl]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Varia

pokaż