ROZWÓJ

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2001
• Barwny, 45 min

Dom Pomocy Społecznej im. Św. Brata Alberta Zgromadzenia Braci Albertynów w Ojcowie stoi w samym środku rezerwatu przyrody. Znalazło w nim schronienie kilkudziesięciu mężczyzn. Są upośledzeni umysłowo, chorzy psychicznie, obłąkani, kalecy. Żyją we własnym świecie. Jego granice wyznaczają ściany domu, poza którymi nie ma nic. Jego granice wyznaczają ich niedoskonałe ciała i umysły - niektórzy próbują się z nich wydostać ku innym. Marcin Koszałka i Borys Lankosz wkraczyli w ten świat. Do obrazów, które z niego wynieśli, Abel Korzeniewski skomponował niezwykłą muzykę. Powstał film, który porusza do głębi, choć chwilami ogląda się go z największym trudem. Powstał film o człowieczeństwie i rozpaczliwej potrzebie związku z innym człowiekiem. Rytm życia mieszkańców domu w Ojcowie wyznaczają posiłki. Dom wypełniają niesamowite dźwięki: szuranie kapci w nieustannych wędrówkach po korytarzach, bełkotliwe słowa nie dające się zrozumieć, charakterystyczy szelest wyschniętej skóry dłoni wykonujących ciągle te same, maniakalne gesty... Leży człowiek. Rusza się. Rytmicznie. Obsesyjnie. Wygląda jak poczwara. Ale oto zjawia się ten drugi. Każe mu wstać. Pomaga się ubrać. Prowadzi na śniadanie. Odtąd go nie odstąpi. Pomoże we wszystkim. Zaprowadzi do toalety. Będzie go głaskał i hołubił, choć nie usłyszy ani słowa, bo tamten nie jest w stanie wyrzucić nawet słówka z wiecznie otwartych ust. Są sobie nieodzowni. Ta wzajemna obecność usensownia ich życie. Czy to miłość? I oto zbliża się koniec roku. Zaczyna się nowe milenium. Pensjonariusze domu w ojcowie także je witają oglądając fajerwerki. A potem przychodzą z innego świata kobiety. Gra muzyka. Trwa karnawałowy bal. Jeden z pensjonariuszy powtarza wielokrotnie: nigdzie nie prysnę, nigdzie; nie ma takiego wyjścia. Ale oto idą - Adam, Adaś, Hubert, Marek, Romek, Staś - poznajemy ich imiona z napisów końcowych. Drepczą przez zaśnieżone pustkowie. Pomagają sobie, podtrzymują, prowadzą za ręce, silniejszy niesie słabego. W tej symbolicznej wędrówce idą tam, skąd się już nie wraca. Z tego domu jest tylko takie wyjście. Lecz przecież tak czy inaczej z każdego domu ostatecznie wyrusza się w taką drogę bez powrotu. To łączy wszystkich. Czy tylko to? Warto się temu filmowi uważnie przyjrzeć. Bez uprzedzeń. Z miłością. Film otrzymał liczne nagrody, w tym Srebrnego Smoka za reżyserię i Nagrodę Specjalną - Brązowego Lajkonika na ubiegłorocznym, 42. Krakowskim Festiwalu Filmowym w Krakowie oraz nagrodę Golden Gate w kategorii telewizyjnych filmów dokumentalnych na festiwalu filmowym w San Francisco w 2002 r. oraz w Los Angeles. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Nagrody

schowaj

• 2002
  San Francisco (MFF)-Golden Gate Award w kategorii filmu dokumentalnego
  Borys Lankosz
• 2002
  Kraków (Krakowski Festiwal Filmowy - Międzynarodowy Konkurs Filmów Krótkometrażowych; do roku 2000 Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych)-Nagroda Główna "Srebrny Smok"
  Nagroda dla reżysera najlepszego filmu dokumentalnego
  Borys Lankosz
• 2002
  Kraków (Krakowski Festiwal Filmowy - Konkurs Polski; do roku 2000 Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych)-Nagroda Specjalna "Brązowy Lajkonik"
  Borys Lankosz
• 2002
  Kraków (Ogólnopolski Festiwal Filmów Krótkometrażowych)-Nagroda Polskiej Krytyki Filmowej
  Nagroda "Pi Gallery" dla filmu o szczególnych walorach artystycznych - za zdjęcia
  Marcin Koszałka