DZIEŃ WESELNY. KASIA I WOJTEK

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2002
• Gatunek:
  Film etnograficzny
• Barwny, 28 min

Popis Jacka Bławuta i jego ekipy. Impresyjny film o góralskim weselu XXI wieku: miejscami etnograficzny, miejscami gorzki i ironiczny, miejscami bardzo zabawny obraz przemiany obyczajów podhalańskich górali. Kasia i Wojtek biorą ślub zgodnie z góralską tradycją. Wesele wygląda już jednak nieco inaczej niż kiedyś. Obok starych obrzędów, przebiegających wedle odwiecznego scenariusza i okraszonych wspaniałą góralską muzyką, pojawiają się zgoła nowoczesne motywy z kręgu disco polo. Ogromna liczba weselnych gości przybywa w tradycyjnych strojach przybranymi odświętnie furmankami, zewsząd słychać góralską mowę. Poprawiny jednak to już całkiem inna historia. Ale wszystko znakomicie sfilmowane i dynamicznie zmontowane. Jakikolwiek komentarz jest zbędny. A żeby nie było wątpliwości - jednym z głównych bohaterów opowieści jest wszechobecna wódka. Pojawia się zaraz na wstępie, kiedy pan młody, Wojciech Gawlak, wiezie ją do domu weselnego. Ma jej około 1200 butelek. Jest zrobiona ze spirytusu, miesiąc wcześniej, by się dobrze przegryzła i nie zaszkodziła ucztującym. Każda butelka ozdobiona jest specjalną nalepką - w kilku wzorach, aby było ładniej - z napisem: WÓDKA WESELNA. W czasie, kiedy Wojtek zajmuje się trunkiem, kobiety - pod kierunkiem matki Katarzyny Walkosz - przygotowują duże ilości wszelkiego jadła i długie stoły z bielutkim nakryciem, upiększonym białymi i chabrowymi kwiatami z papieru. Pan młody, w pięknym góralskim stroju, przybywa z wiązanką. Panna młoda, także w tradycyjnym stroju, już czeka. Padają oboje na kolana i ze łzami proszą rodziców o błogosławieństwo. Pod dom tymczasem zajeżdżają furmanki z gośćmi. Przygrywa im kapela Andrzeja Obrochty, a między powożącymi natychmiast zaczynają krążyć butelki z wódką weselną. Kilka państwo młodzi zabierają w drogę do kościoła. Po ceremonii, która wycisnęła Wojtkowi łzy z oczu, w drodze do domu wrzucają po butelczynie do wiader przebierańców, kupując w ten sposób dobrą wróżbę na przyszłość i wolny przejazd dla siebie i długiego sznura wozów z gośćmi, którzy ze swej strony sypią drobniakami. Nowożeńcy podjeżdżają pod dom, gdzie czekają rodzice z bochnem chleba i dwoma kieliszkami wódki weselnej. Trzeba ją wypić do dna, a zaraz potem zgodnie wychylić szampana z dwóch związanych wstążeczką pucharków i rzucić je za siebie, na szczęście. Rozpoczyna się zabawa. Grupy podchmielonych już gości prześcigają się w góralskich przyśpiewkach. Tymczasem państwo młodzi idą na cmentarz, by zapalić znicze na grobie ojca Wojciecha. Goście z zapamiętaniem tańcują, w czym okrzykami pomaga im zwłaszcza jeden z członków kapeli, tak bardzo już zmęczony wychylaniem kielicha, że w końcu osuwa się na ziemię. A kobiety na zapleczu kuchennym uwijają się przy przygotowywaniu potraw. Kieliszki ani przez chwilę nie stoją puste, bo też butelki z wódką weselną krążą bez przerwy. O godz. 21.00 zaczynają się oczepiny. Obyczajowi towarzyszą pieprzne i dowcipne przyśpiewki, którymi młodzieńcy przerzucają się w zawody z dziewczętami. Kiedy panna młoda ma już na głowie chustkę, goście ustawiają się w długiej kolejce, by wręczyć młodym prezenty. Matka Katarzyny skrzętnie gromadzi pieniądze w miseczce, nie brak wśród nich dolarów. Potem zabawa trwa niemal do rana. Dzień drugi wesela - poprawiny - to okazja, by zaprezentować elegancję zupełnie odmienną. Panna młoda występuje w długiej białej sukni, pan młody w garniturze, podobnie wyglądają goście. Kapela schodzi na drugi plan. Teraz króluje disco polo w strojnych sukniach, ale w końcu zabrzmi też krzesany, odtańczony w niekompletnych już garniturach. A wodzirej dyryguje zabawami o dość pikantnych i ryzykownych podtekstach. Jest też, naturalnie, wódka weselna. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Varia

pokaż