JAN KOTT - TEATR MOJEGO WIEKU

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2000
• Gatunek:
  Film o sztuce
• Barwny, 58 min

Od najwcześniejszych lat oglądał z okna mieszkania dorożki podjeżdżające pod fronton gmachu Teatru Polskiego w Warszawie. W rodzinnym domu, za ścianą, mieszkały Ida Kamińska i jej matka Rachela, wielka gwiazda sceny teatralnej. Często był pozostawiany pod opieką obu wspaniałych aktorek. To pewnie dlatego już w dzieciństwie zawładnął nim duch teatralnej sceny. I pozostał mu wierny na całe życie. Bohaterami filmu są Jan Kott, a także, zgodnie z tytułem, teatr polski dwudziestego wieku. Rejestr dokonań i osiągnięć narodowej sceny, choć indywidualny i subiektywny, zasługuje na najbaczniejszą uwagę ze względu na autorytet dziejopisa - krytyka, eseisty, historyka literatury, tłumacza, autora najgłośniejszych w naszym stuleciu interpretacji szekspirowskich, które zrewolucjonizowały teatr współczesny. Kott urodził się w 1914 roku w Warszawie. Ukończył wydział prawa Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytut Francuski, po wojnie wykładał we Wrocławiu oraz w stolicy. Zadebiutował jako poeta w 1936 roku zbiorem "Podwojony świat" na łamach prasy, był współzałożycielem Klubu Artystycznego "S", w 1939 roku bronił obleganej Warszawy. W latach 1945 - 1948 współredagował tygodnik "Kuźnica", następnie, do roku 1961, zamieszczał recenzje teatralne w "Przeglądzie Teatralnym". Od roku 1967 przebywa w Stanach Zjednoczonych wykładając na tamtejszych uniwersytetach.Kott opowiada o największych osobowościach naszej sztuki dramatycznej - o Leonie Schillerze, drugim po Bogusławskim tytanie teatru, autorze monumentalnych inscenizacji mickiewiczowskich, o teatrze Jaracza, jednego z najgenialniejszych aktorów polskich i o "Reducie" Juliusza Osterwy. O trudnych doświadczeniach czasów okupacji i niemniej bolesnych latach powojennych, w których władze domagały się od teatru politycznej posługi. O Październikowych dokonaniach Mrożka, Różewicza i Swinarskiego, teatrach alternatywnych STS-u i krakowskiej "Piwnicy", o Grotowskim i o Kantorze. O perspektywach sztuki scenicznej i o głoszonej przez niektórych śmierci teatru. Zdaniem Kotta, proroctwa są przedwczesne.Teatr wciąż żyje. Nie tylko jako, wedle określenia Brechta, "teatr kulinarny" - czyli teatr lekkiej strawy: komediowy bądź lekko pornograficzny, ale też jako teatr "wysokiego lotu", zmagający się z najtrudniejszymi wyzwaniami współczesności. [TVP]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj