WIOSKA Z PAMIĘCI I ZE SŁUCHU

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1997
• Barwny, 21 min
  
  Film powstał w ramach cyklu "Małe Ojczyzny".

Plebanowo leży 5 kilometrów od Krynek. Taki sam dystans dzieli je od Wierszalina, legendarnej siedziby proroka Ilji - Eliasza Klimowicza. A także od kościoła i cmentarza. I od granicy białoruskiej. Plebanowo jest wsią położoną w sielskiej okolicy. Stoi w niej ledwie 20 zagród z drewnianymi domkami i wrastającymi w ziemię budynkami gospodarczymi oraz kuźnia. Żyją w niej głównie ludzie starzy i bardzo starzy, przede wszystkim kobiety. One właśnie zbierają się w kolejnych chatach na tradycyjnych modłach za zmarłych, połączonych z żałobnymi śpiewami i wspominaniem nieżyjących, których wizerunki - oprawne w ramy, mocno retuszowane zdjęcia ślubne - ustawia się wówczas rzędem w blasku płonących świec. W filmie mieszkańcy Plebanowa wspominają swych bliskich i sąsiadów, którzy odeszli. Z nostalgią mówią o ich nadzwyczajnej dobroci. Opowiadają o dawnych zwyczajach i tradycjach, które próbują podtrzymywać, o swoim niełatwym losie. Na jednym z podwórek starają się zrekonstruować wyjęte z zapomnienia krosna, używane niegdyś przez kobiety w każdym gospodarstwie. Wydają się wtedy wyjątkowo zgodni i szczególnie zjednoczeni w swej małe wspólnocie. Powszedni trud, żniwa robione kosą i sierpem, niedostatek i związane z wiekiem niedomagania sprawiają jednak, że w życiu codziennym wrażenie to pryska. Pojawiają się niechęci, złość, pretensje i oskarżenia. Wtedy jeden z mężczyzn odsłania studnię, wsuwa głowę za jej cembrowinę i krzyczy w dół, do zmarłych: hej, jak wy tam żyjecie?

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj