OBRAZY WIEJSKIE

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1996
• 38 '

Ludzie: starzy - samotni i schorowani; wdowa - samotna, zdana na łaskę innych; rodzina - wielodzietna, z perspektywą na przyszłość; młodzi - po śmierci ojca przejęli ziemię i dom; małżeństwo - starsze i samotne, bo dzieci wyjechały stąd w świat. Ich twarze, oczy, dłonie, gesty. Sylwetki pochylone ku ziemi, postacie krzątające się przy pracy. Usta: wypowiadające słowa, śpiewające nabożne pieśni, poruszające się w bezgłośnej modlitwie. Domy i zabudowania gospodarskie. Sprzęty i narzędzia. Ciągle włączony telewizor. Zwierzęta. Pole, rzeka i las. Kościół. Obrazy te przenikają się, zastygają w bezruchu, zastępują, zmieniają w rytm pór dnia i trzech pór roku: jesieni, zimy i wiosny. Towarzyszą im dźwięki: odgłosy codzienności, śpiew, gadanie telewizora i muzyka Eugeniusza Rudnika. Wszystko to razem, jak fragmenty mozaiki, Grażyna Kędzielawska układa w obraz pewnej wsi. Jest to wioska na Kurpiach, miejsce nie zmieniające od lat, bo cywilizacja jeszcze tu nie dotarła, by zniszczyć naturę. Ludzie żyją w niej w specyficznej symbiozie z sobą, przyrodą i Bogiem. Pokorni i pracowici. Podporządkowani naturze, a przede wszystkim woli Stwórcy, do którego uciekają się w chwilach bezradności i rozpaczy. Są prości i z pozoru przeciętni, a przecież piękni i mądrzy mądrością wyrosłą z trudnego życia. (źródło: www.tvp.com.pl)

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj