Wyszukiwaniex

Proszę wpisać poszukiwane słowo lub jego fragment.

Opcja fragment pozwala wyszukać każde wystąpienie poszukiwanego wyrażenia.

Opcja początek pozwala wyszukać wszystkie tytuły i nazwiska rozpoczynające się od wyszukiwanego wyrażenia.

Opcja dokładnie wyszukuje tylko te filmy i osoby, których tytuły, imiona i/lub nazwiska są takie same jak wyszukiwane wyrażenie.

WAŻNE!
W tytułach filmów w wyszukiwarce nie uwzględniamy występujących w nich znaków przestankowych.
Proszę pamiętać, że każda osoba wpisana jest do bazy w formie „nazwisko, imię”. Wyszukując osoby w opcji początek należy wpisać jej nazwisko lub jego początkowy fragment, w opcji dokładnie należy wpisać np. Kowalski, Jan (nie Jan Kowalski). W tej opcji wpisanie przecinka i spacji JEST KONIECZNE.

Szukaj w bazie

Kazimierz Junosza-Stępowski

Kazimierz Junosza-Stępowski - galeria

 
zwiń

  • 1880. 11. 26
    Data urodzenia
    Wenecja; możliwa jest także data 28. 11. 1880, sam Stępowski podawał inną datę i miejsce urodzenia: 8. 12. 1882, Doliniany w powiecie mohylowskim, najprawdopodobniej jest to data chrztu
  • 1898. 11. 19
    Debiut teatralny
    jako Zabój w "Piaście I" A. Szczepańskiego w Teatrze Polskim w Poznaniu
  • 1935
    Odznaczenie
    Złoty Krzyż Zasługi
  • 1935
    Odznaczenie
    Złoty Wawrzyn Akademicki PAL
  • 1943. 07. 05
    Data śmierci
    Warszawa; pochowany na Starych Powązkach (kwatera 96-VI-9)

Aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny.
W latach 1890-92 uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Naukę kontynuował w Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie (1892-95) i rosyjskim gimnazjum państwowym w Kamieńcu Podolskim. Świadectwa szkolne z tego okresu wystawione są na nazwisko Stepnowski.
Początkowo planował poświęcić się karierze operowej (dysponował pięknym basem). Jako aktor zadebiutował na deskach Teatru Polskiego w Poznaniu. Tu przyjął pseudonim sceniczny Junosza. Od 1900 studiował aktorstwo u. W. Rapackiego i W. Szymanowskiego w Klasie Dramatycznej WTM. W latach 1901-02 występował w Łodzi. Do 1906 dużo podróżował, przede wszystkim po Rosji i Ukrainie (Podole), gdzie podpatrywał zachowania ludzi. Te obserwacje już wkrótce miał wykorzystać w swej grze aktorskiej. Od 1907 do 1909 występował w Teatrze Polskim w Poznaniu. Później krótko grał w Berlinie. Tu nawiązał kontakt z aktorem A. Bassermanem, który wywarł duży wpływ na dobór jego ról i warsztat. Od 1909 do 1911 grał u Aleksandra Zelwerowicza w Łodzi, stając się wkrótce jednym z czołowych aktorów teatru polskiego. W 1912 grał w Teatrze Słowackiego w Krakowie. W tym samym roku przeniósł się do Warszawy, gdzie grał w WTR (m.in. T. Polski, T. Rozmaitości, T. Narodowy). Był aktorem, dla którego gra była najwyższą wartością. Posiadając znakomite warunki zewnętrzne, charakterystyczny głos, wyczuwalny dystans i chłód emocjonalny, grywał najczęściej ludzi silnych, dyrektorów, wyższych oficerów, władców lub tyranów. Dobrze czuł się także w repertuarze lekkim. Był mistrzem charakteryzacji. Próbował zająć się także reżyserią. Po śmierci pierwszej żony na krótko wstąpił do kawalerii Legionów Polskich. Po powrocie na scenę do 1939 gościnnie wystąpił niemal we wszystkich większych miastach Polski.
Z kinematografią związał się już w 1902, występując w "powrocie birbanta", jednym z pierwszych polskich filmów. Mimo wysokiej pozycji, jaką osiągnął w polskiej kinematografii, często krytykował krajowy przemysł filmowy za nieudolność scenarzystów i reżyserów, za brak profesjonalnej organizacji na planie i odpowiednich funduszy. W 1921 pragnął się nawet przenieść na stałe do filmu niemieckiego, ale ze względu na panujący w branży filmowej kryzys, pertraktacje nie doszły do skutku. Jak sam twierdził, w filmie grał wyłącznie ze względów finansowych. Był najlepiej opłacanym przedwojennym aktorem polskim. Do 1939 wystąpił w 57 filmach polskich (w tym 22 niemych), tworząc w nich wiele wybitnych kreacji. Był niezwykle sugestywny w grze aktorskiej. Doskonale czuł specyfikę gry przed kamerą filmową. Do dziś uznawany jest za najwybitniejszego i najwszechstronniejszego aktora przedwojennego kina polskiego.
Prywatnie znany był z dobrego gustu, elegancji, zamiłowania do sztuki (m.in. kolekcjonowanie obrazów) i wystawnego życia, także towarzyskiego. Wg innych źródeł unikał kontaktów ze środowiskiem, był człowiekiem zamkniętym w sobie i skrytym. Doskonale władał językiem rosyjskim i niemieckim. Był germanofilem.
Jego postawa podczas okupacji hitlerowskiej do dziś nie jest całkowicie wyjaśniona i nadal wzbudza wiele kontrowersji. Po wybuchu wojny, która zastała go na występach w Wilnie, powrócił do Warszawy. Był krytycznie nastawiony do kampanii wrześniowej, m.in. oskarżał Polaków o doprowadzenie do wybuchu wojny. Początkowo pracował jako barman w kawiarniach "Fregata" i "Złota kaczka". Przez pewien czas prowadził także własny lokal "Znachor". Wynajmował pokój niemieckiemu naczelnikowi stacji Warszawa Gł. w randze pułkownika, często goszcząc go przy własnym stole. Równocześnie mimo grożących represji kategorycznie odmówił udziału w antypolskim filmie propagandowym "Heimkehr". Od VIII 1940 grał w jawnych teatrach polskich (T. Komedia, Złoty Ul) pod zarządem niemieckim.
Zmarł tragicznie na skutek postrzelenia we własnym mieszkaniu przy ul. Poznańskiej 38 podczas próby likwidacji przez polskie podziemie (AK) Jagi Juno, jego żony morfinistki, prawdopodobnie konfidentki gestapo, która od rodzin aresztowanych wyłudzała pieniądze, obiecując w zamian zwolnienie z więzienia lub obozu. Zasłaniając ją własnym ciałem, śmiertelnie postrzelony zmarł po kilku godzinach w lecznicy "Omega".
W XI 1946 wskutek listu (opubl. w "Życiu Warszawy" z 16 XI 1946), podpisanego przez anonimową kobietę "w imieniu grona pracownic fabryki w Kaliszu", atakującego wyświetlanie filmów z Junoszą-Stepowskim, Sąd Weryfikacyjny ZASP przystąpił do pośmiertnej weryfikacji aktora. Ponownie sprawą zajął się SPATiF w 1954. W obu sprawach nie zajęto jednoznacznego stanowiska i nigdy nie ogłoszono werdyktu.
Tragedia Junoszy-Stepowskiego stała się inspiracją do napisania przez Kazimierza Brandysa powieści "Rondo" (1982) oraz nakręcenia przez Jerzego Sztwiertnię filmu "Oszołomienie" (1988). [Andrzej Androchowicz]

Filmografia
chronologicznie ↓  ↑  | wg rodzajów | wg funkcji | zwiń

Inne nagrody dla ważniejszych filmów
pokaż

2024.12.19 01:59:04
© 1998-2024 Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi.
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl jest bazą danych chronioną przepisami Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. 2001 nr 128 poz. 1402). Kopiowanie treści zawartych w serwisie bez zgody redakcji zabronione. Kopiowanie i wykorzystywanie fotosów oraz materiałów audiowizualnych zamieszczonych w serwisie bezwzględnie zabronione, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych przez prawo. Cytowanie fragmentów treści zawartych w serwisie wymaga zgody redakcji. W każdym przypadku konieczne jest podanie źródła w podpisie pod cytowanym fragmentem. W przypadku portali internetowych żródło musi być linkiem do serwisu filmpolski.pl.
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl działa na podstawie art. 2 Ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000).
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl współpracuje z TVN w zakresie publikacji promocyjnych materiałów audiowizualnych. Administratorem danych pozyskanych w związku z emisją tych materiałów jest TVN.

Informacja o zasadach publikacji linków i danych adresowych w serwisie filmpolski.pl w ramach pakietu premium.

Ta strona używa plików cookie. Zapisywanie plików cookies można zablokować, zmieniając ustawienia przeglądarki.