ZAPROSZENIE

• Film fabularny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1985
• Premiera:
  1986. 04. 26
• Gatunek:
  Film obyczajowy
• Język:
  polski, niemiecki
• Barwny, 2615 m, 92 min
  
  Lokacje: Kraków, Oświęcim (obóz), Warszawa (pomnik Bohaterów Getta), Treblinka, Sachsenhausen.

Skromną uroczystość weselną Anny i Piotra przerywa gwizd pikującego samolotu i huk eksplozji. Niemcy napadli na Polskę, wybuchła II wojna światowa. Anna próbuje się jeszcze łudzić, ale Piotr pozbawia ją wszelkiej nadziei. W pośpiechu opuszcza mieszkanie, biegnie do swojej eskadry, a wzburzona Anna udaje się do szpitala. Wszędzie panuje chaos i zamieszanie.
Rok 1984. Anna obchodzi jubileusz 40-lecia pracy w szpitalu. Jest człowiekiem powszechnie szanowanym i poważanym, wybitnym specjalistą-pediatrą. Pewnego razu wchodzi w konflikt z młodym lekarzem, który twierdzi, iż jeden z pacjentów ma nieuleczalną białaczkę, a Anna mimo to chce go operować. Większość lekarzy zgadza się z opinią swego kolegi. Jednak matka dziecka decyduje się na zabieg. W czasie jubileuszowego spotkania jeden z chirurgów sprzeciwia się "krajaniu tego dziecka", a mimo to Anna niezmiennie trwa w swoim postanowieniu. Po udanej operacji, która w całości potwierdziła jej diagnozę, młody lekarz przeprasza Annę i zawozi do domu swoim samochodem.
W domu Anna spotyka się z córką Natalią, która właśnie wróciła z Węgier. Jej zachowanie jest wyzywające i nienaturalne. Każe synowi stać przy oknie i ostrzec ją przed mężem Tadeuszem, ośmieszając w ten sposób ojca wobec dzieci.
Po wyjściu Natalii odwiedza Annę małżeństwo błagające o ratunek dla swego dziecka. Dziewczynka leży nieprzytomna od kilku dni w innej klinice, ale nikt nie chce jej leczyć.
Po wieloletniej nieobecności Piotr przybywa do Polski na kongres do Krakowa. Sięga pamięcią do 1939 roku, kiedy uciekał samolotem pod obstrzałem wrogich dział.
Anna próbuje uratować dziecko, którego rodzice byli u niej, stwierdzając, że w klinice, w której ono leży, jest bałagan.
Piotr telefonuje do mieszkania Anny i pod jej nieobecność rozmawia z Natalią. Potem spaceruje ulicami, wspomina pierwszy pocałunek, okupacyjne dni, grobowiec rodzinny. Wraca do rzeczywistości i nagle spotyka Annę. W pierwszej chwili nie poznają się, przed 45 laty przyszła fałszywa wiadomość o śmierci Piotra. Fakt, że jej pierwszy mąż żyje, jest dla niej ogromnym zaskoczeniem. Z trudem ochłonąwszy ze zdumienia Anna prowadzi Piotra do mieszkania. Piotr poznaje Natalię, gdy Anna wezwana nagłym telefonem biegnie do szpitala. Córka nie rozumie obowiązkowości i zdyscyplinowania matki, traktując to z pewnym lekceważeniem.
Jeszcze jedna operacja szczęśliwie zakończona. Gdy Anna wraca do domu Piotr ogląda w telewizji dokumentalne zdjęcia z obozu oświęcimskiego. Na jego prośbę wyjeżdżają zwiedzić muzeum Oświęcim-Brzezinka. Anna znów przypomina sobie lata spędzone w obozie. Piotr robi jej wymówki, że wyszła za Janka nie mając całkowitej pewności, że zginął podczas wojny. Rozmawiają o okropnościach obozów i zbrodniach hitlerowskich. Anna wspomina przeżycia obozowe: przyjście frontu, śmierć Cyganka Bubiego, ucieczkę Niemców, marsz na Zachód.
Małżonkowie idą na cmentarz, odwiedzają groby ojca, matki i Janka. Anna przypomina sobie starania ojca o utworzenie okupacyjnego uniwersytetu.
Po powrocie do Krakowa Anna kłóci się z ordynatorem zarzucającym jej ingerencję w sprawy szpitala, w którym nie pracuje. W kawiarni rozmawia z młodym lekarzem o stosunkach panujących w szpitalu. Później uczestniczy w sympozjum naukowym, podczas którego Piotr wygłasza wykład na temat ochrony środowiska. Po odczycie wracają do domu. Nazajutrz Anna kłóci się z histeryczką - matką chorego dziecka, która nie chce zgodzić się na zabieg chirurgiczny. Tymczasem na korytarzu wybucha awantura. Kobiety nie chcą zgodzić się na przepuszczenie bez kolejki matki ze śmiertelnie chorym dzieckiem. Dzięki interwencji Anny konfliktowa sytuacja zostaje załagodzona. Zmęczona Anna idzie spać do swego gabinetu. Po nocnym dyżurze wraca do domu i rozmawia z Piotrem, który kupił mnóstwo zabawek dla dzieci. Na ekranie telewizora neofaszysta twierdzi, że Hitler był świętym człowiekiem. Anna przypomina sobie egzekucję czterech dziewcząt w Oświęcimiu, ucieczkę Niemców w przerażeniu, radość ze zbliżania się frontu, wędrówkę w stronę Berlina. Anna pomaga, kulawej więźniarce i przyjmuje pośród w pewnym gospodarstwie, gdzie zatrzymuje się pochód. Piotr i Anna jadą odwiedzić Pawła, chłopca, który urodził się podczas tego postoju, a dziś jest zamożnym właścicielem nowoczesnego gospodarstwa rolnego.
Następnego dnia dyrektor szpitala wzywa Annę do siebie i przestrzega ją przed współpracownikami, którym się naraziła. Pokazuje anonim traktujący o rzekomych łapówkach branych przez Annę. Przed odejściem na kilka dni urlopu lekarka żegna się ze swoją przyjaciółką pielęgniarką Antoniną, która wykryła faktycznego łapówkarza i nadawcę anonimu. Wraca do domu, gdzie Natalia oznajmia jej, że Piotr zaprosił ją do Stanów.
W czasie krótkiego urlopu Anna i Piotr zwiedzają obozy zagłady na terytorium NRD, składają kwiaty w Sachsenhausen i Ravensbruck, gdzie spotyka koleżankę, byłą więźniarkę Gretę. Lekarka jeszcze raz wspomina drogę przez las, masową ucieczkę, młodego lotnika niemieckiego, powrót do Polski i iluminacje w Krakowie w 1945 roku, spotkanie z córeczką, swój szok na wiadomość o tym, że Piotr nie żyje. W kilka dni potem Anna żegna Piotra wracającego do Stanów. Po pewnym czasie dostaje list od Natalii, która decyduje się na emigrację i zrywa wszelkie kontakty z rodziną. Anna przeżywa wstrząs.
Jak co dzień rano Anna idzie do kliniki. Nagły dźwięk syren wywołuje zrozumiały niepokój kobiety. Uspokaja ją pielęgniarka Antonina i wyjaśnia, że to z powodu 45 rocznicy wybuchu II wojny światowej.

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Nagrody

schowaj

• 1986
  Nagroda Szefa Kinematografii (Przewodniczącego Komitetu Kinematografii) za twórczość filmową-w dziedzinie filmu fabularnego
  za rok 1985; nazwa nagrody: Nagroda Kinematografii za najwybitniejsze osiągnięcia programowe w dziedzinie filmu
  Wanda Jakubowska