OKRUCHY WOJNY

• Film fabularny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1985
• Premiera:
  1986. 02
• Gatunek:
  Film wojenny
• Barwny, 2175 m, 76 min
  
  Lokacje: Góry Świętokrzyskie.

Podczas nieudanej próby podpalenia mostu koło Zajączkowa zostaje ciężko ranny dowódca małego oddziału partyzanckiego. Do pobliskiej wsi udaje się młody partyzant Derkacz. Potrzebny jest transport, by udzielić pomocy rannemu. Znaleziony w jednym z obejść koń należy do kilkunastoletniego Józka. Chłopiec, który codziennie rano wozi mleko, udaje się z Derkaczem do lasu. Musi odebrać konia przed świtem. Po przybyciu na miejsce okazuje się, że ranny dowódca zmarł. Rządy obejmuje samorzutnie najstarszy wiekiem Zawieja. Z rozmowy z Józkiem, który pragnie przyłączyć się do partyzantów, Zawieja dowiaduje się, że mleko przewożone jest przez most, który oddział ma za zadanie zniszczyć. Strzegący przeprawy niemieccy wartownicy dobrze znają Józka. Zawieja obiecuje mu przyjęcie do oddziału, ale chłopiec "musi na to zasłużyć". Wysłany po trotyl Szaruga wraca z workiem wilgotnego amonitu, którym okoliczni chłopi karczowali las. Wysuszony na tlącym się ognisku materiał wybuchowy zostaje umieszczony w jednej z baniek na mleko. Furmankę sprowadził Józek, który zgodnie z planem Zawiei ma wjechać na most i tam zrzucić bombę. Nie wtajemniczonego w te szczegóły Derkacza Zawieja wysyła do asekurowania akcji. Przeprawa przez most kończy się śmiercią chłopca. Okazuje się, że Zawieja strzelił do konia. Kiedy zrozpaczony Józek biegł do rannego zwierzęcia, nastąpiła eksplozja. Derkacz otwarcie potępia postępowanie nowego dowódcy: kiedy ten chce mu odebrać broń - strzela do Zawiei i rani go. Do aresztowanego Derkacza, który siedzi w głębokiej leśnej jamie, przychodzi Szaruga. Przynosi jedzenie i buty od Zawiei. Dowódca chce się "po dobremu dogadać''. Zeznają wspólnie, że automat sam wystrzelił, byle Derkacz nie wspomniał o Józku. Derkacz bez słowa oddaje buty i kładzie się skulony w swym zimnym, leśnym więzieniu. Po kilku miesiącach Derkacz w żołnierskim mundurze nosi już swe prawdziwe nazwisko, Łoziński. Jego działon otrzymuje zadanie zniszczenia stanowiska CKM. Grozi to lokalizacją przez Niemców potężnej armaty i naraża jej załogę na poważne niebezpieczeństwo. Wśród żołnierzy "wyróżnia się" butą i hałaśliwością Zadrożny. Jego ordynarne zaloty do sanitariuszki Kasi budzą niechęć kolegów. Kiedy Zadrożny przechwala się, że "Kaśka skapitulowała", Łoziński rzuca się na niego z pięściami. Po zniszczeniu nieprzyjacielskiego CKM-u, działon przeżywa silne niemieckie natarcie. Załoga nie może ukryć działa. Musi prowadzić walkę. W okopie umiera ciężko ranny Łuczaj. Ginie plutonowy, dowódca działonu. Popowicza, który przejął dowództwo, Zadrożny namawia do porzucenia stanowiska. Kiedy Popowicz chce wysłać łącznika po rozkazy, Zadrożny zgłasza się i opuszcza kolegów. Po śmierci Popowicza, Łoziński zostaje sam przy dziale. Kryniak prowadzi ogień z RKM. Do okopu przedostaje się sanitariuszka Kasia z rozkazem, by wystrzelać wszystkie pociski i przebić się do tyłu. Kasia mówi Łozińskiemu, że Zadrożny, lekko ranny w rękę, żądał kartki z czerwonym paskiem, aby przedostać się na tyły. Po śmierci Kasi, zszokowany Kryniak biegnie na przedpole i tam ginie. Samotnemu Łozińskiemu pozostała tylko rakietnica. Strzela z niej do Niemca, który pojawił się nad okopem. Gdy następuje polskie kontrnatarcie, Łoziński całkowicie oszołomiony, z naładowaną rakietnicą, siedzi przy dziale. Zbliża się Zadrożny z jedzeniem w menażkach. Pyta o kolegów, tłumaczy, że był ranny, że nie było dla niego żadnego rozkazu... "A w ogóle gówno mnie to obchodzi, co wiście tutaj narozrabiali. Ja wojnę chcę przeżyć!". Łoziński odbezpiecza rakietnicę. Przerażony Zadrożny cofa się. Łoziński strzela w górę i płonąca rakieta wolno opada na tle jasnego nieba.

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj