Zofia Dybowska-Aleksandrowicz

Również jako: Zofia Aleksandrowicz, Zofia Aleksandrowicz-Dybowska

 

zwiń

• 1928. 05. 17
  Data urodzenia

  Kalisz; podawana często data 17.01.1928 jest błędna
• 1952
  Wykształcenie - rok ukończenia studiów

  Historia sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie
• 1956
  Wykształcenie - rok ukończenia studiów

  Wydział Reżyserii PWSF w Łodzi; dyplom 1959
• 1979
  Nagroda

  Nagroda Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji za wybitne, twórcze osiągnięcia w dziedzinie dubbingowych opracowań filmów i seriali telewizyjnych
• 1989. 09. 08
  Data śmierci

  Warszawa; zginęła tragicznie zamordowana wraz z matką przez złodziei we własnym mieszkaniu na Starym Mieście w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach; pochowana na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej (kwatera W-VI-5-7-11)

• 1928. 05. 17
  Data urodzenia

  Kalisz; podawana często data 17.01.1928 jest błędna
• 1989. 09. 08
  Data śmierci

  Warszawa; zginęła tragicznie zamordowana wraz z matką przez złodziei we własnym mieszkaniu na Starym Mieście w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach; pochowana na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej (kwatera W-VI-5-7-11)

Reżyserka dubbingu.
Po ukończeniu pierwszego kierunku studiów, prawdopodobnie wyniesione z domu zamiłowanie do teatru (jej wuj Janusz był pisarzem i autorem sztuk teatralnych) zadecydowało o podjęciu kolejnego kierunku studiów w łódzkiej szkole filmowej. Po ukończeniu uczelni, zmuszona sytuacją rodzinną (wychowanie dzieci), rozpoczęła pracę jako reżyser dźwięku w Studiu Opracowań Filmów w Warszawie. Nawiązując do przedwojennych tradycji, sztukę dubbingowania doprowadziła w polskiej kinematografii do perfekcji. Sam termin dubbing zastąpiła terminem "polska wersja językowa". Pod jej kierunkiem pracowali najlepsi polscy aktorzy, którzy w kilkuset filmach, spektaklach teatralnych i serialach telewizyjnych stworzyli niejednokrotnie wybitne kreacje. Opracowania językowe w jej reżyserii nie sprowadzały się tylko do mechanicznego powielania wersji oryginalnej, ale wzbogacały ją, a często nawet przewyższały. Dzięki temu działalność Dybowskiej-Aleksandrowicz zyskała miano "polskiej szkoły dubbingu". Jej prace w tej dziedzinie były znane i wysoko cenione zarówno w kraju, jak i za granicą.
Początkowo opracowywała językowo filmy głównie dla kinematografii, m.in. głośny "Wyrok w Norymberdze" S. Kramera czy "Anatomię morderstwa" O. Premingera. W 1973, na zamówienie Telewizji Polskiej, stworzyła ponowny dubbing do "Dwunastu gniewnych ludzi" S. Lumeta (poprzedni dubbing zrealizował Seweryn Nowicki w 1959 roku). W dubbingu Dybowskiej-Aleksandrowicz wybitną kreację stworzył Edmund Fetting.
W latach siedemdziesiątych, w ramach Teatru Telewizji na Świecie, opracowała spektakle z cyklu "Szekspira dzieła wszystkie", w tym "Hamleta" (J. Radziwiłowicz) i "Ryszarda III", ponadto "Przytulisko" Nemetha oraz "Miłość i gniew" Osborne'a. Największe jednak sukcesy i popularność przyniosły jej angielskie seriale historyczne TV BBC. Były to: "Elżbieta, królowa Anglii", ze wspaniałą kreacją Aleksandry Śląskiej dubbingującej Glendę Jackson, oraz "Henryk VIII" z pamiętną rolą Mariusza Dmochowskiego. Osobną grupę stanowiły telewizyjne adaptacje powieści: "Saga rodu Forsyte'ów" Galsworthy'ego (Z. Tobiasz) i "Stracone złudzenia" Balzaka (Z. Mrozowska i S. Baczyński). Później zdubbingowała także popularny amerykański serial "Pogoda dla bogaczy" (K. Kolberger).
Dybowska-Aleksandrowicz dokonała także wielu opracowań językowych filmów dla dzieci, m.in. stu pierwszych odcinków popularnego animowanego serialu "Między nami jaskiniowcami" [The Flinstons] (B. Marszel, M. Dubrawska, C. Julski, K. Brusikiewicz).
Ostatnią pracą reżyserki na pełnym etacie był dubbing "Bałałajkina i spółki" Sałtykowa-Szczedrina w opr. Michałkowa (J. Radziwiłowicz). Po 34 latach pracy w SOF przeszła na emeryturę, nadal jednak współpracowała ze Studiem. Zrealizowała wtedy dubbing do amerykańskiego serialu "Tylko Manhattan" (1989). Przygotowywała "Koriolana" Szekspira, którego jednak nie ukończyła. Przygotowywała także postsynchrony i reżyserowała nagrania do polskich filmów. Była także autorką kilkunastu filmów dokumentalnych. Na potrzeby Studia wychowała grono swoich następców (m.in. Jacek Czyż).
Wielokrotnie uhonorowana za wybitne osiągnięcia w dziedzinie językowych opracowań filmów i seriali, m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, odznakami Zasłużony Działacz Kultury i Za Zasługi dla m. Warszawy.
W środowisku aktorskim była bardzo lubiana i ceniona za profesjonalizm i osobowość. Milionom widzów znana była jedynie z charakterystycznej formułki, którą kończyła wszystkie zrealizowane przez siebie filmy: "[...] polska wersja językowa - Studio Opracowań Filmów, reżyser - Zofia Dybowska-Aleksandrowicz".

Jej ojciec, Stefan, był znanym działaczem społecznym oraz czwartym po wojnie ministrem kultury (1947-52). Zamężna z reżyserem telewizyjnym Tadeuszem Aleksandrowiczem, matka aktorki i reżyserki dubbingu Miriam Aleksandrowicz, babka aktora Jana Aleksandrowicza-Krasko, prababka Modesta Aleksandrowicza-Krasko.
[Andrzej Androchowicz]

Filmografia

chronologicznie ↓  ↑  | wg rodzajów | wg funkcji | zwiń