Wojciech Ruszkowski

 

zwiń

• 1897. 05. 29
  Data urodzenia

  Lwów
• 1924. 04. 12
  Debiut teatralny

  w warszawskim Teatrze Nowości w drugoplanowej roli w operetce"Medi"
• 1976. 12. 29
  Data śmierci

  Kraków; pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera XVII – zach – 24 od prawej)

• 1897. 05. 29
  Data urodzenia

  Lwów
• 1976. 12. 29
  Data śmierci

  Kraków; pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera XVII – zach – 24 od prawej)

Syn aktorów Ryszarda Ruszkowskiego i Heleny Zboińskiej. Urodził się, jak mówił o sobie, w budynku teatru Skarbkowskiego we Lwowie, w dzieciństwie towarzyszył matce w wojażach artystycznych. W 1918 r. wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, brał udział w walkach w obronie Lwowa, w 1919 r. został ranny. W 1924 r. ukończył Oddział Dramatyczny przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Równocześnie uczył się śpiewu u T. Leliwy. Zaczął występować pod nazwiskiem Zboiński. Pierwsze występy były nieudane. Grał w stołecznym T. Nowości, w operetce w Sosnowcu, w T. Polskim w Katowicach. W l. 1926-31 był w zespole lwowskich Teatrów Miejskich już pod własnym nazwiskiem, występował również w Krakowie. Grał też gościnnie w operetce w Wiedniu i Salzburgu. W 1931 r. powrócił do Warszawy, gdzie występował, teraz już z powodzeniem, w zespołach rewiowych i operetkowych, a także w repertuarze komediowym i dramatycznym. Wyjeżdżał na występy gościnne, m. in. do Poznania i Łodzi. Po wybuchu II wojny światowej pracował przez jakiś czas w Krakowie jako urzędnik w banku. W l. 1941-44 grał w warszawskich teatrach jawnych. Po Powstaniu Warszawskim wyjechał do Krakowa, gdzie w listopadzie 1944 wystąpił w rewii w jawnym Krakowskim Teatrze Powszechnym. W 1945 r. Komisja Weryfikacyjna ZASP-u zabroniła mu pracować w teatrach warszawskich. Występował w nocnych lokalach Krakowa i Wrocławia. Od 1949 r. należał do zespołu T. Dramatycznych w Krakowie, a po rozdzieleniu scen, od 1954 r. stale do zespołu Starego Teatru. W 1974 r. przeszedł na emeryturę, ale grał do końca życia. Cechował go niezwykle rzetelny stosunek do zawodu i dyscyplina w pracy. Należał do ulubionych aktorów Konrada Swinarskiego. Symbolicznym zwieńczeniem jego kariery stała się rola Ojca i Starego Aktora w "Wyzwoleniu" S. Wyspiańskiego (1974), będąca równocześnie rozrachunkiem z teatrem.

Filmografia

chronologicznie ↓  ↑  | wg rodzajów | wg funkcji | zwiń