POSZUKIWANY POSZUKIWANA

• Film fabularny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1972
• Premiera:
  1973. 04. 22
• Gatunek:
  Komedia
• Barwny, 2368 m, 83 min
  
  Warszawa (Plac Konstytucji, okolice Pałacu Kultury i Nauki, Nowy Świat, galeria ZPAP, willa przy ul. Rajców 10, kamienica przy ul. Grzybowskiej 46, okolice Kanału Piaseczyńskiego, mieszkania przy ul. Grzegorza Fitelberga 31 i Wspólnej 63, Dom Artysty Plastyka przy ul.Mazowieckiej 11 A, Dom Turysty na rogu Krakowskiego Przedmieścia i Oboźnej, ul. Myśliwiecka, ul. Warecka 9, linia tramwajowa na ul. Królewskiej zakręt na plac Grzybowski, ul. Królewska, Wisłostrada w okolicy Starego i Nowego Miasta i Mostu Gdańskiego, Bazar na ul. Polnej, ul. Czerwijowskiego, rejon kładki koło bloku przy ul. Armii Ludowej 4, Agrykola, Most Poniatowskiego, ul. Świętkorzyska 11/21, ul. Miodowa), Kozłówka (pałac).

Twórczość autora "Bruneta wieczorową porą" dzieli się zwykle na dwa okresy. Pierwszy obejmuje lata sześćdziesiąte. Reżyser kręcił wówczas lekkie, przyjemne komedie sytuacyjne, zatrącające nawet o bulwarową farsę i wodewil. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych beztroski "śmiech dla śmiechu" zastąpił "śmiech z podtekstami" - zjadliwa ironia i kpina z peerelowskiej rzeczywistości, satyra na narodowe przywary, posunięta nierzadko aż do surrealizmu.
Te cechy po raz pierwszy ujawniły się w "Poszukiwanym, poszukiwanej". Sprzyjał temu złożony z ciągu epizodów scenariusz, któremu krytyka początkowo zarzucała "niespójność", by po latach dostrzec w nim "głębszy sens". Stanisław Bareja i Jacek Fedorowicz potraktowali zmiany miejsca pracy przez głównego bohatera jako doskonały pretekst do humorystycznego sportretowania różnych środowisk: od socjalistycznych "technokratów" począwszy, a na domorosłych bimbrownikach skończywszy.

Stanisław Maria Rochowicz, fajtłapowaty historyk sztuki, zostaje niesłusznie posądzony o kradzież obrazu. Domniemanemu złodziejowi grozi 5 lat więzienia. Zdesperowany postanawia ukrywać się w przebraniu kobiety, dopóki nie namaluje kopii zrabowanego płótna. Pozbawiony środków do życia musi na jakiś czas podjąć pracę, rzecz jasna jako kobieta. Zatrudnia się w charakterze pomocy domowej. Nie ma jednak szczęścia do chlebodawców: pierwszy chce wykorzystać go, a raczej ją w celach erotycznych, drudzy mają rozwydrzone dziecko, trzeci pędzi w łazience bimber, a czwarty to dyrektor głupek, za którego nasz bohater pisze artykuły. W końcu obraz odnajduje się, ale panu Stanisławowi, zaprawionemu już w "gosposiowaniu", trudno zrezygnować z lukratywnego zajęcia i wrócić na cienką, muzealną posadkę. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj