Wytwórnia Filmów Fabularnych (Łódź)

Również jako: WFF (Łódź)

 

zwiń

• 1986
  Odznaczenie

  Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w okazji 40-lecia istnienia

Wytwórnia Filmów Fabularnych w Łodzi (z siedzibą przy ulicy Łąkowej) była kolebką powojennej kinematografii polskiej i największą wytwórnią filmową w kraju. Jej zalążkiem była Czołówka Filmowa Wojska Polskiego, początkowo w Lublinie, a następnie w Łodzi. W przystosowanej do potrzeb produkcji filmowej hali sportowej rozpoczęły się już w grudniu 1945 roku zdjęcia do pierwszego po wojnie filmu fabularnego "Zakazane piosenki" w reżyserii Leonarda Buczkowskiego. Pierwszym, zrealizowanym w 1945 roku filmem krótkometrażowym był "Wieczór wigilijny". Początkowo wytwórnia działała w ramach przedsiębiorstwa "Film Polski", realizując obok filmów fabularnych filmy propagandowe, reportażowe, oświatowe i dokumentalne (kronika filmowa). W 1949 roku Dział Produkcji "Filmu Polskiego" rozpadł się na 3 jednostki: Wytwórnię Filmów Fabularnych i Wytwórnię Filmów Oświatowych w Łodzi oraz Wytwórnię Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Od 1 stycznia 1950 roku Wytwórnia stała się państwowym przedsiębiorstwem wyodrębnionym. W zakresie produkcji, obok filmów fabularnych, wchodziły filmy animowane - rysunkowe i kukiełkowe - oraz dubbing. Wkrótce jej agendy, rozrzucone po całej Łodzi i poza nią, zaczęły się usamodzielniać, tworząc dalsze wyodrębnione przedsiębiorstwa: w 1952 roku powstały Łódzkie Zakłady Wytwórcze Kopii Filmowych, w 1954 Wytwórnia Filmów Fabularnych we Wrocławiu (WFF 2), w 1955 Studio Opracowań Filmów, w 1956 Studio Filmów Lalkowych w Tuszynie k. Łodzi i Studio Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej. Domeną wytwórni łódzkiej pozostały filmy fabularne, których produkcja z 2-3 w latach 1946-1951 zwiększyła się do 5-6 w latach 1953-1956. W 1953 powstał pierwszy barwny film "Przygoda na Mariensztacie". Rok 1956 jest rokiem przełomowym; rola wytwórni została ograniczona do wykonawstwa usług filmowych. W 1957 wytwórnia podjęła wieloletni program inwestycyjny, którego realizacja zwiększyła stopniowo jej moce produkcyjne. W 1961 roku produkcja osiągnęła 15 filmów. W 1965 roku powstały pierwsze filmy telewizyjne. Począwszy od 1973 roku produkcja ustabilizowała się na poziomie 13-16 filmów kinowych i 40-60 odcinków telewizyjnych rocznie. W latach dziewięćdziesiątych wytwórnia zaczęła przeżywać ostry kryzys. W Polsce załamała się produkcja filmowa, zmieniły się zasady jej finansowania. W 1992 roku wytwórnia po raz pierwszy nie przyniosła zysku. Hale przy ul. Łąkowej opustoszały, a ówczesna dyrekcja, by utrzymać tak wielką firmę, musiała wynajmować puste pomieszczenia innym firmom. Ratunkiem miało być utworzenie Łódzkiego Centrum Filmowego - holdingu skupiającego spółki, działające na zasadach prawa handlowego, które zajmowałyby się świadczeniem usług w poszczególnych fazach produkcji filmowej. ŁCF powstało, ale po roku okazało się, że zadłużenie wzrosło, bo do długów zaciągniętych przez byłą WFF doszły jeszcze wierzytelności innych instytucji filmowych przejętych przez Centrum, wielomiliardowe zadłużenia za aparaturę dźwiękową szwajcarskiej firmy "Sondor" oraz wobec ZUS-u. Wkrótce przewodniczący Komitetu Kinematografii zablokował restrukturyzację i zlecił rozpoczęcie nowego programu naprawczego, z którego też nic nie wyszło. W roku 1996 pojawiła się niemiecka firma EMG Holding, zainteresowana inwestowaniem w wytwórnię, ale rozmowy z nią zostały zerwane. Nowa dyrekcja ŁCF miała przygotować nowy program naprawczy ratowania firmy. W grudniu 1997 ogłosiła pierwszy przetarg na majątek wytwórni. Nikt do niego nie przystąpił. W maju 1998 roku Komitet Kinematografii (organ założycielski firmy) wyraził zgodę na rozpoczęcie procedury likwidacyjnej firmy.
W trakcie trwającego 7 lat postępowania likwidacyjnego dokonano częściowej wyprzedaży składników majątku niezwiązanego z produkcją filmową i uregulowano znaczną część zaległości finansowych. Majątek stricte filmowy również sprywatyzowano, ale pozostał on w branży telewizyjno-filmowej (firmy Opus Film i Toya).
Zadowalająca kondycja ekonomiczno-finansowa i spłata wszystkich długów instytucji wpłynęły na zmianę decyzji dotyczącej likwidacji ŁCF. Z dniem 1 kwietnia 2005 roku Zarządzeniem nr 2 ówczesnego Ministra Kultury z dnia 10 marca 2005 cofnięto likwidację Łódzkiego Centrum Filmowego.
Obecnie, ŁCF to nieduża instytucja wyspecjalizowana w obsłudze produkcji filmowej. Zabezpiecza wynajem środków inscenizacyjnych (300 tys. zbiór kostiumów i rekwizytów) i hali zdjęciowej na potrzeby produkcji filmowej oraz dla osób prywatnych. Posiada również jedyny w kraju kompleks pirotechniki filmowej - ok. 1800 szt. broni palnej z różnych epok historycznych; od muszkietów, poprzez strzelby gładko lufowe, broń z I i II wojny światowej aż po współczesne pistolety typu Glock wraz z profesjonalną obsługą pirotechniczną.

Filmografia

chronologicznie ↓  ↑  | wg rodzajów | wg funkcji | zwiń