Wyszukiwaniex

Proszę wpisać poszukiwane słowo lub jego fragment.

Opcja fragment pozwala wyszukać każde wystąpienie poszukiwanego wyrażenia.

Opcja początek pozwala wyszukać wszystkie tytuły i nazwiska rozpoczynające się od wyszukiwanego wyrażenia.

Opcja dokładnie wyszukuje tylko te filmy i osoby, których tytuły, imiona i/lub nazwiska są takie same jak wyszukiwane wyrażenie.

WAŻNE!
W tytułach filmów w wyszukiwarce nie uwzględniamy występujących w nich znaków przestankowych.
Proszę pamiętać, że każda osoba wpisana jest do bazy w formie „nazwisko, imię”. Wyszukując osoby w opcji początek należy wpisać jej nazwisko lub jego początkowy fragment, w opcji dokładnie należy wpisać np. Kowalski, Jan (nie Jan Kowalski). W tej opcji wpisanie przecinka i spacji JEST KONIECZNE.

Szukaj w bazie

ARIA DLA SZATNIARZA

2009
Mark Wegner

Staszek pracuje jako szatniarz w operze. Jest poczciwy i usłużny, mimo to smutny i samotny. Długie godziny spędza w szatni, układając numerki na blacie, przysłuchując się rozmowom innych pracowników teatru, oczekując nadejścia widzów i chwili, gdy będzie mógł przynieść herbatę ukochanej diwie. Wydaje się, że przestrzeń teatru podzielona została na dwa rozłączne obszary - wielkiej sztuki i zwyczajności. Staszek doskonale zdaje sobie sprawę, że przynależy do drugiej z nich, choć nici namiętności - miłości do śpiewu i do kobiety - łączą go z pierwszą.

Mark Wegner sięgnął po kino gatunkowe, co należy wśród studentów do rzadkości; posłużył się gatunkiem szczególnym, niemal nieobecnym w realizacjach szkolnych, silnie skonwencjonalizowanym, jakim jest musical. W pierwszych ujęciach jest on ledwie antycypowany. Przyglądamy się Staszkowi w jego mieszkaniu. Kładzie się na kanapie z książką - Kroniką opery - w ręku. Sposób ustawienia kamery umieszczonej wysoko, obserwującej z ukosa oraz scenografia, która nie ukrywa swej sztuczności, zdradzają, że nie będzie to realistyczna, społeczna opowieść o samotnym starym kawalerze. Jeszcze kręcone z dystansu lub z góry ujęcia we foyer teatru nie pozwalają ostatecznie zidentyfikować gatunku. Dopiero gdy po raz pierwszy bohater zaczyna śpiewać i tańczyć dostrzegamy, że charakter wcześniejszych ujęć użytych do obyczajowej obserwacji jest typowy dla musicalu, pozwala bowiem zobaczyć choreograficzne układy, uchwycić ich dramaturgię. Scenografia nie stwarza wrażenia naturalnego wnętrza, przeciwnie - twórcy podkreślają przede wszystkim jej walory estetyczne oraz typową dla muzycznych przedstawień teatralnych iluzję. Dominacja estetycznej funkcji przestrzeni i inscenizacji widoczna będzie szczególnie w scenie próby, gdy bohater w żółtej koszulce podchodzi z herbatą do śpiewaczki i nagle burzy zaplanowana kolorystyczną harmonię pomiędzy sceną a widownią. Ogromny dystans przestrzenny pozwala dostrzec znaczenie barw i geometrię scenografii, lecz nie pozwala zobaczyć emocji. O uczuciach w musicalu się śpiewa.

Staszka otacza grupa roztańczonych dziewcząt, sprzątaczki i szef ochrony stanowią chór. Szatniarz wreszcie może wyśpiewać, co mu w duszy gra. Marzy mu się dziewczyna, którą pokocha i ona pokocha jego i która nie będzie jego matką. W etiudzie jeszcze trzykrotnie główny bohater będzie śpiewał. Za każdym razem tekst utworu posuwał będzie naprzód akcję i dopełniał charakterystykę postaci. Trzykrotnie zawieszona zostanie konwencja realistycznego opowiadania filmowego. Choć etiuda Wegnera, to bez wątpienia żart z reguł gatunku i przyzwyczajeń widza, to ostatecznie w opowieści zwyciężą prawidła musicalu, o których Rick Altman pisał: "Jeśli musical stale stwarza wrażenie, że świat jest dobrym miejscem do tego, aby na nim przebywać, pełnym szczęśliwych ludzi gotowych tańczyć i śpiewać w każdym momencie, to dzieje się tak dlatego, że musical obraca każdą sytuację w święto. Każda scena wnosi swój wkład w upragniony ogólny efekt, który jest ważniejszy niż każdy poszczególny dialog, postać czy działanie" ("Kino" 1987, nr 6).

Katarzyna Mąka-Malatyńska
© 1998-2024 Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi.
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl jest bazą danych chronioną przepisami Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. 2001 nr 128 poz. 1402). Kopiowanie treści zawartych w serwisie bez zgody redakcji zabronione. Kopiowanie i wykorzystywanie fotosów oraz materiałów audiowizualnych zamieszczonych w serwisie bezwzględnie zabronione, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych przez prawo. Cytowanie fragmentów treści zawartych w serwisie wymaga zgody redakcji. W każdym przypadku konieczne jest podanie źródła w podpisie pod cytowanym fragmentem. W przypadku portali internetowych żródło musi być linkiem do serwisu filmpolski.pl.
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl działa na podstawie art. 2 Ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000).
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl współpracuje z TVN w zakresie publikacji promocyjnych materiałów audiowizualnych. Administratorem danych pozyskanych w związku z emisją tych materiałów jest TVN.

Informacja o zasadach publikacji linków i danych adresowych w serwisie filmpolski.pl w ramach pakietu premium.

Ta strona używa plików cookie. Zapisywanie plików cookies można zablokować, zmieniając ustawienia przeglądarki.