PTSD 309.81

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2003
• Barwny, 23 min

Tajemniczo brzmiący tytuł oznacza w psychologii jednostkę chorobową odpowiadającą silnej depresji, wywołanej traumatycznymi przeżyciami po śmierci bliskiej osoby. Ci, którzy nadal żyją, czują się na swój sposób winni, że to nie oni odeszli. Próbują o swojej rozpaczy opowiedzieć przed kamerami. Ale trudno wyrazić ból, jaki sprawia taka śmierć, zwłaszcza śmierć tragiczna - morderstwo dokonane z zimną krwią, bestialskie, okrutne, kiedy zbrodniarz czy zbrodniarze pastwią się nad ofiarą, jakby nie wystarczał im fakt pozbawienia jej życia. Szczególnie boli, kiedy w taki sposób giną ludzie młodzi, czasem bardzo młodzi - dzieci, wnuki. Wtedy rozpacz jest podwójna, nie pomagają dobre słowa, środki antydepresyjne i nawet czas nie do końca leczy rany. Bliscy najpierw długo nie chcą przyjąć najgorszej ewentualności: łudzą się nadzieją, liczą na cud, wierzą, że zaginiona osoba się odnajdzie. Kiedy już zostają pozbawieni takich złudzeń, przychodzi rozpacz - głucha, bezmierna, niewyrażalna słowami, przynosząca poczucie odarcia, obnażenia. Pragną ukarania sprawców w imię sprawiedliwości, w nadziei, że to przyniesie ukojenie. Ale żadna kara nie jest współmierna do tego, co przeżyły ofiary, żadna nie przynosi tym, co zostali, tak potrzebnej ulgi. Żywi nie potrafią i nie chcą wybaczyć oprawcom, bo to by znaczyło, że pogodzili się z nieszczęściem, że je zaakceptowali. Często rozmawiają z bliskimi, którzy odeszli, chociaż ci nie mogą już im odpowiedzieć. Pozostałe po nich pamiątki - fotografie, ubrania, zegarki, buty - rodzice, rodzeństwo, dziadkowie traktują jak najcenniejsze relikwie. Tylko tyle im pozostało. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj